Najczęstsze zaburzenia neurologiczne u dzieci.

Zaburzenia neurologiczne u dzieci tworzą bardzo specyficzną grupę chorób. Zignorowanie objawów i niepodjęcie leczenia mogą doprowadzić do nieodwracalnych, groźnych w skutkach zmian. Dlatego w przypadku schorzeń neurologicznych tak istotne jest ich szybkie zdiagnozowanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Jakie objawy u dziecka powinny Cię zaniepokoić? Kiedy wybrać się do neurochirurga dziecięcego? Jakie neurologiczne choroby dziecięce są najczęściej diagnozowane? Odpowiadamy na najważniejsze pytania – zapraszamy do artykułu.

Jakie zaburzenia neurologiczne u dzieci diagnozuje się najczęściej?

Oczywiście warto wiedzieć, że nie wszystkie zaburzenia neurologiczne u dzieci oznaczają ciężkie schorzenia. Jednak wczesna diagnostyka nadal pozostaje wyjątkowo ważną kwestią. Dzięki temu lekarz neurolog będzie mógł objąć małego pacjenta odpowiednim leczeniem i zalecić dobraną terapię. Szybka reakcja może zahamować rozwój choroby, zatrzymać niekorzystne zmiany lub całkowicie wyleczyć dziecko.

Co istotne, dolegliwości ze strony układu nerwowego mogą pojawić się na każdym etapie rozwoju dziecka. Zdarza się także, że maleństwo przychodzi z nimi na świat. Przyczyny schorzeń neurologicznych u dzieci mogą być bardzo różne. Wiele zagrożeń pojawia się jeszcze w czasie ciąży, niektóre mogą powstać podczas porodu, inne w późniejszym wieku, spowodowane poprzez urazy i wypadki, których w życiu małego, ciekawskiego człowieka nie da się przecież uniknąć. Dlatego zawsze trzeba obserwować maluszka i reagować.

Jakie choroby najczęściej diagnozuje neurolog i neurochirurg dziecięcy?

Do gabinetu neurologa lub neurochirurga dziecięcego rodzice zgłaszają wielu małych pacjentów z różnymi przypadłościami – neurologia i neurochirurgia to bardzo szerokie dziedziny. Jednak wśród najczęściej diagnozowanych zaburzeń neurologicznych u dzieci należy wymienić choroby takie, jak:

– Padaczka – to zdecydowanie jedna z najczęstszych z chorób neurologicznych u dzieci. Choroba ta spowodowana jest nadmiernymi wyładowaniami bioelektrycznymi w komórkach nerwowych w obrębie mózgu, które prowadzą do nawracających napadów. Warto mieć na uwadze, że padaczka nie u każdego objawia się charakterystycznymi napadami, którym towarzyszą drgawki i utrata świadomości. Czasami atak choroby u dzieci wyglądają jak chwilowe, głębokie zamyślenie.
– Zaburzenia neurorozwojowe – zaburzenia te stanowią część innych zaburzeń, związanych np. ze spektrum autyzmu czy z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Przyczyna tych schorzeń nadal nie została do końca poznana. Powstawanie zaburzeń neurorozwojowych wynika najprawdopodobniej ze współdziałania wielu czynników. Do objawów omawianych schorzeń zaliczyć możemy m.in. zaburzenia komunikacji, impulsywność, nadpobudliwość.
– Nerwice dziecięce – bardzo często są bagatelizowane przez rodziców, przez to, że bywają mylone z marudzeniem, kapryszeniem czy nieposłuszeństwem. Dzieci, które zmagają się z tym schorzeniem często bywają nieprzyjemne dla otoczenia, czasami nawet agresywne. Nerwice mogą objawiać się także wahaniami nastrojów, a nawet nadpobudliwością ruchową.
– Choroby układu nerwowego – są związane są z wadami anatomicznymi i bardzo często mają charakter wrodzony. Do chorób układu nerwowego zaliczamy np., przepuklinę oponowo-mózgowa i oponowo-rdzeniowa, wodogłowie czy rozszczep kręgosłupa.

Jakie objawy powinny zaniepokoić rodziców?

Jak można zauważyć, nieswoistość niektórych objawów potrafi być myląca. Z kolei błędna ich interpretacja może doprowadzić do poważnego w skutkach przeoczenia. Zaburzenia neurologiczne u dzieci nie ustępują bowiem samodzielnie, jest wręcz odwrotnie – zazwyczaj się pogłębiają.

Dlatego niezwykle istotna jest dokładna obserwacja dziecka i szybkie reagowanie na wszelkie, odbiegające od normy zachowania.

Co szczególnie powinno zaniepokoić rodziców?

– wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe – jeśli dziecko jest zbyt sztywne, zbyt wiotkie, wygina się wyłącznie w jedną stronę.
– niewykonywanie czynności właściwych dla danego etapu rozwoju dziecka, takich jak obracanie, siadanie, raczkowanie, chodzenie.
– brak kontaktu wzrokowego,